De 264er als Laudaulet met super uitrusting en twee standaarden (met hamer en sikkel)
Bij mooi weer kon men uit deze Staatscarrosserie prima het verbaasde vlaggetjes wuivende werkvolk huldigen.
Sinds 1968 werd de "SIL" in handgemaakte op zich zelf staande uitvoering in de Lichatschow-werken
in Moskou gebouwd die hoofdzakelijk vrachtwagens maakten.
Het afgebeelde type 114 Staats en Parade-auto van ex-Sovjets bleef net zoals de lange Volvo's alleen
voorbehouden aan de topfunctionarissen van oostblokstaten en partijen, eigenlijk omdat hij onbetaalbaar was.
De "SIL" had een 8 cilinder, 7 liter motorinhoud en 300 SAE-PK. De draaicirkel van deze onhandige
karton bedroeg 16m hij woog 3000 KG en slurpte ongeveer 40 liter Superbenzine op 100 km. Proost!
Het ex-DDR-voertuig IDA 8-10 veranderde in het voertuig W-H 155.
Wij mogen natuurlijk niet alles slecht maken aan het socialisme, dat is niet onze taak.
Het had ook voordelen tegenover ons westlijke eenduidig kapitalistisache systeem te bieden.
Onze vrijheid is niet altijd de totale vrijheid, precies tegenovergesteld in de DDR er niet alleen maar kerkers waren.
Had reisvrijheid bestaan en weinig meer mogelijkheden dan waren de mensen zeker in 1989 niet iedere dag de straat op gegaan.
Dan was Eric heden ten dagen nog de eerste man in Oost-Berlijn.
Hij zou dan nog heden ten dage Volvo rijden.
Dat doet vandaag de dag de rechtsgeldende persoon.
Er zouden in de toenmalige DDR vast veel mensen zijn geweest, die hun trabant of wartburg maar al te graag in geruild
zouden hebben tegen een "westen-auto".
Contant gespaard geld was genoeg aanwezig. maar de normale burger kon het niet.
Deze kansarme (hier speelde de auto vast en zeker een grote rol in) bracht het "kruitvat" zeker tot een uitbarsting.
Was de staatsraad hier toleranter in geweest was de "revolutie" minder geweest.
Men handelde dom, de privileges van de burgerlijke luxe op de spits jagend.
Men had de redelijke burger te kort gehouden en er niet mee gerekent dat hij na 40 jaar nog zou gaan staken.
In 1989 was het zover: Gorbatschov opende in naam van de peristroika de Sovjetunie en fluisterde zijn kameraad
Eric Honecker op zijn 40e landsdag de feestelijkheden toe, hij toch moest ophouden en wijzer worden (lees wegwezen).
Geen leuke aanbeveling, maar Gorbatschov zag eigenlijk geen andere uitweg, Een geldige vereniging met het westen samen
tegaan en met het versteende DDR doorgang te vinden.
Dus was het een goede zaak dat oostberlijn door zijn eigen volk gekiept werd.
Een tweede "Praagse voorjaar" werd geen seconde overwogen zolang Mielke en aanhang hier bleven zitten.
Ja men was er wel voor om duiters op duiters te laten schieten!
Maar er deed waarschijnlijk toch niemand mee bij dit rare spel.
Gorbatschov reed overigens geen Volvo.
Een 264TE gefotografeerd na de "val" bij een firma in Köln.
De Volvo erachter had al het K-PS 888 kenteken gekregen en werd ook als zodanig aangemeld.
Na de "val" denkt ieder mens uit Maagdeburg, Cottbus of Halberstad een belevenis en veel openheid van de Volvo's.
Dit merk is geen taboe meer.
Was het tot enige jaren geleden zo dat iemand die in een Volvo reed in menig als baas gold,
sindsdien zijn die verdachtmakingen heden ter dage achterhaald.
Die rehabilitering van de Volvo's in het nieuwe Duitsland zijn begonnen.
Natuurlijk zijn die mensen niet helemaal bevrijd van het gerucht van de Volvo's, maar men moet duidelijk maken
dat de Zweedse auto's er niets aan konden doen. Zij waren offer van hun keuze.
Zij golden jarenlang in de DDR het symbool voor corruptie waren voorbeelden van inconsequent levenswandel
van een klein aantal.
Zij fluisterden een paar brave burger angst en schrik in, in de donkerblauwe of zwarte Volvo's.
Odyssee van Volvo-carossieeren.
Deze foto is genomen in Köln deze mooie Ex-DDR-Landaulet die ook betere tijden heeft gekend.
Waar is dit voertuig heden ten dagen?
Wij willen nu berichten, hoe de import b.v. ombouwen van auto's, meestal de serie 240/260 en 700 verliep.
De legendarische 264TE staatscarrosserie werd omstreeks 1977 en 1978 toegelaten. In de jaren 1983 / 84 werden er nog een paar 245 >>Transfers<< "uitgetrokken combi's" bijgevoegd.
alhoewel deze eigenlijk tot 1980 gebouwd werden.
De Volvo's die ook in het westen gebruikt werden waren vaak met valse of vervalste chassisnummers en kontroleschildjes bemerkt.
Dat had een reden:
Men kon zich op deze manier een beetje meer vrijer bij de verhaastte klassevijand bewegen
(special in West-Berlijn kwam men op grond van drie machtgrootheden een beetje aan de weet).
Als ook deze valse papieren of nummers bij de Militairische beschermdienst of in het Buro van de binnenlands
veiligheidsdienst bekend waren werd een soort vernoeglijk kat en muis spel gespeeld.
Ter afronding van officiële regeringskolonnen werden naast enige 164ers ook de 245T ingezet.
Een deel van de voertuigen behoorde bij het staatsapparaat dus het ministerie,
het andere deel was direct bij de Stasi onderverdeeld.
Dus had iedere "Firma" in de DDR zijn eigen wagenpark.
In de 80er jaren werd het Volvo wagenpark wat opgefrist. Auto's uit de serie 760 GL en later enige 740 GLE werden
er aangeschaft. Maar in principe bleef het bij het oude basis.
De basis werd gewoonlijk gevormd door een zwaar 264 model in laatste consequent als topmodel uitgevoerd landaulet
met alle toeters en bellen, waarin de DDR-top ook staand hun volk konden toelachen en terughoudend toewuiven.
Werd er door de bonzen in het wagenpark af en toe auto's afgestoten dan werden die uitdrukkelijk alleen voor de eigen handel verdeeld geworden.
Daar konden deze Volvo's tot oprecht civiele prijs verkocht worden nog altijd veel te hoog voor de normale burgers.
Ten eerste kwamen er mensen die zich op een bijzondere manier ten dienst gesteld hadden voor het socialisme, b.v. Doktoren, Professoren, Technici, Wetenschappers en economische
functionarissen. Of zij er gelukkig mee werden is een hele andere vraag.
De uitgerangeerde Volvo's waren dus derde keus, onbruikbaar voor de hogere posities
Bij aankoop werd dan nog een verbinding aangegaan voor je halve leven.
Naar het Motto: Wie goed smeert wie goed rijdt.
Eigenlijk werd er nooit een 264TE verkocht meestal ging het om afgedankte 140, 164 en 240ers.
De grote bezem ging in 1990 erdoor na de "Val" als de rest opgelost werd en vele probeerden geld te slaan
uit de politische en economische veranderingen.
De enige kans in de DDR tijden als priveman aan een Volvo te komen bestond in 1977 / 78, toen ongeveer 2000 Volvo's 244 DLS ingevoerd werden.
de meeste gingen zoals altijd naar de verdiende burgers, kunstenaars die goed geld hadden.
Had men als burger een goede 50.000,- Oostduitse marken aan de kant gelegd dan maakte je een goede kans om voor een 240 in aanmerking te komen.
Maar toch wat was een Oostmark eigenlijk waard, wat verstond men dan onder een westenauto?
Een Russische fiat, een 124er Fiat plagiaat dat was luxe hij koste dan ook ongeveer 19.000,-
Oostduitse marken. Is het jullie duidelijk wat een aanschaf koste van een Volvo?
Voor een arbeider was dat zicht utopisch een droom zonder kans.
Maar het ging tenslotte toch om een westelijke auto en je toch de mogelijkheid had om er aan te komen.
Een Audi, Mercedes en BMW? Dat was natuurlijk volkomen onmogelijk.
Tegen het einde, toen de arbeider en boerenstaat verslechterde trokken de prijsen drastisch omhoog.
Koste in 1988 een gebruikte 244 DLS een goede 70.000,- Oostmark (met 4 bak, en 160.000 km op de teller)
gingen de prijzen in de volgende jaren nogmaals duidelijk naar boven.
Eenduidig een opvolgende verklaring van de inflatie die dag op dag steeds duidelijker werd.
Waarbij deze dramatische ontwikkeling van Honecker persoonlijk onopgemerkt voorbij gingen.
Wij geloven stellig dat het hem heden ten dagen nog steeds niet duidelijk is, wat er alles gebeurt is aan
het einde van de jaren 80. Men mag hem daarom de spiegel van corruptie niet al te hard voorhouden.
Eric had veel niet meegekregen, heden ten dagen wil hij dat nog niet. Maakt ook niet uit.
Ik heb eens vernomen van iemand die in 1982 gezien had een Regeringskolonne die bij hem een "hmm" gevoel naar boven bracht.
De colonne werd aangevoerd door twee 264 GL daarna volgden twee Citroen 2400 Prestige
(Waarbij men dan moest gissen in welke "Honecker"dan werkelijk zou zitten.
De volgende meute bestond uit een Volvo 264TE, 245 Transfer aan het einde drie 164ers
en tot slot reed dan een 265 ambulance mee voor het geval er iets zou afbranden.
Interessant was toen dat de eerste bezitters van een Volvo reparatie en vervangingsonderdelen een goedkeuring kregen
waarmee men in de DDR de benodigde vervangingsonderdelen kreeg of niet kreeg....
Deze goedkeuring was persoonsgebonden en daarom werden Volvo-onderdelen onderhands hoog verhandeld,
als het de enige waren.
Dat ging als volgt: Als men een bekende in het westen had, kon men een Oost-deviezen rekening openen.
Alle gelden opgespaart en men kon zich ergens een kapatalitische wens laten vervullen, zonder wachttijd,
die in de regel 15 tot 20 jaar bedroeg.
Uit de GENEX-catalogus bestelde men zich het gewenste artikel; zo eenvoudig was het..
Maar nee niet iedere burger kon uit de catalogus bestellen, hij was officieel niet te verkrijgen.
Bovenstaande foto's had de wereld nog nooit gezien...
De Produktie van "Bonzen-Volvos"!
Op deze foto herkennt men de kale carosserieën, zoals ze aangeleverd werden.
Het ging hier duidelijk om de 242er. Deze had het voordeel de behoorlijke grote voordeuren
(die van de serie-vierdeurs zijn korter). In de toch niet gezellige werkhallen werden de carosserieën uit elkaar gesneden
en met speciaal voorbehandelde plaatwerk vernieuwd (foto daaronder).
Na deze operative ingreep werden alle lasnaden vertint en behandeld.
Op de foto ziet men een handmatig gegronde wagen.
Een lopende band was er natuurlijk niet - alle carroserieën rolden op verrijdbare bokken.
Tussen Borg-Warner_Automatik en starre achteras werd een verlengde aandrijfas
gemonteerd.
Nadat instap en deuren van binnen gespoten waren, kregen de "Long Vehicles" hun meestal donkerblauwe deklaag.
Dan werd er "trouwerij" gevierd (het samenvoegen van carroserie en motor).
Aan het einde van de inbouw het pluche interieur, bijzondere uitvoering enz.
Zodat "Honnecker" zijn regenscherm thuis kon laten volgde afsluitend nog een dichtingscontole in de douchecabine.